اجتماعی شمس: ازخودت می‌پرسی این تجمع در این هوای سرد و برفی برای چیست؟ حتما اتفاق ناگواری افتاده است.
اما نزدیک‌تر که می‌روی، می‌فهمی همه دنبال گمشده‌ای زردرنگ و مشترک هستند: تاکسی.
اما نکته جالب‌تر این است که وقتی نزدیک شدم، متوجه شدم حدود ۵ دستگاه تاکسی در ایستگاه بدون مسافرپذیری توقف کرده‌اند.
به شیشه یکی از تاکسی‌ها ضربه زدم و اشاره کردم که آیا مستقیم می‌رود؟ اما او حتی بی‌آنکه شیشه را کمی پایین بیاورد با تکان دادن سرش، آب سرد پاکی را روی دستم ریخت.
انگار همان رانندگانی نیستند که هرروز برای سوار کردن مسافر با همدیگر رقابت می‌کنند و برای جلب عابران از ماشین پیاده می‌شوند و مقصدشان را فریاد می‌زنند.
دیروز ۱۵ دی که اولین برف زمستانی تبریز را سفیدپوش کرد، اتفاقی تکراری برای عابران افتاد. دوباره تاکسی و اتوبوس کمیاب و در مواردی نایاب شد. رانندگان تاکسی در تبریز معمولا وقتی حتی قطره‌ای برف یا باران بر زمین بنشیند، ترجیح می‌دهند آن‌هایی را سوار کنند که قرار است پول بیش‌تری خرج کنند، یا به قول معروف: «دربست».
یکی از شهروندان می‌گوید دیروز دقیقاً به مدت یک ساعت در مسیر بی‌آرتی منتظر اتوبوس بودم. بعد از یک‌ساعت متوجه شدیم گویا در مسیر تصادفی رخ داده و قرار نیست به همین زودی اتوبوسی از راه برسد.
قضیه کمیاب شدن وسایل حمل و نقل عمومی موقع بارش برف و باران در تبریز، در حالی همواره رخ می‌دهد که معمولاً مدیریت شهری در چنین مواقعی شهروندان را به استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی دعوت می‌کند. چراکه استفاده از خودرو شخصی و تک‌سرنشین باعث بروز ترافیک و به تبع آن دشواری باز‌گشایی معابر برای شهرداری می‌شود.
اما کدام حمل و نقل عمومی؟ تاکسی‌ها دیروز هم ترجیح دادند که به‌جای افراد کم‌توان و نیازمند، مسافران پرپول را سوار کنند و از طرفی اتوبوس‌ها هم در مسیر گم شدند.
چیزی که با نظارت ساده‌ای از سوی سازمان اتوبوسرانی یا تاکسیرانی قابل حل بود. اما آنچه نبود، نظارت بود.
نویسنده: میلاد نوروزی
انتهای پیام /
