غدیر را از یاد بردند که قتلگاه عاشورا به پا شد/ طبل و باند کجای عزاداری آذربایجانی‌ها بود؟
غدیر را از یاد بردند که قتلگاه عاشورا به پا شد/ طبل و باند کجای عزاداری آذربایجانی‌ها بود؟
مظلومیت امام علی(ع) را باید در جایی پیدا کنیم که شیعیان به جای آمادگی برای برپایی جشن عید غدیر از مدت‌ها قبل شهر را برای عزاداری محرم سیاه پوش کرده‌اند.

فرهنگی شمس: اگرچه برخی نمی‌خواهند باور کنند اما اسلام دین میانه‌روی است؛ دینی که در آن افراط و تفریط نهی شده و تاریخ شهادت می‌دهد که پیغمبرش میانه‌رو ترین مردم چه در اخلاق و چه در کردار بود.

شناختن اسلام واقعی سخت است اما غیرممکن نیست و نگاهی به سیره پیامبر گرامی اسلام و ائمه معصومین می‌تواند بهترین چراغ راه برای درک کاملترین دین باشد اما این روزها گویی برخی سیره نبی اکرم(ص) و ائمه را کنار گذاشته و خود به شیوه خودشان اسلام را معنی می‌کنند. از اسلام میانه‌روی را گرفته و به افراط و تفریط می‌پردازند؛ از یک سو برخی با تفریط منکر عزاداری و گریه برای اهل بیت می‌شوند و در سوی دیگر عده‌ای با افراط اصلی‌ترین جشن مسلمانان و حتی شیعیان را نادیده می‌گیرند و مشغول برپایی عزاداری محرم هستند.

جای تاسف آنجاست که در کوچه و خیابان‌های آذربایجان و تبریز که مردمانش معروف به حب اهل بیت هستند به جای جشن و سرور برای امامت و ولایت امام علی‌(ع) پیش از شروع ماه محرم پارچه‌های مشکی محرم نصب کرده‌اند و عید بزرگی مانند غدیر را کنار گذاشته‌اند. گویی فراموش کردند که عاشورا اگر قتلگاه اباعبدالله الحسین(ع) و یاران باوفایش شد دلیلی نداشت جز فراموشی غدیر. اگر آن روزها عده‌ای سخنان پیامبر را درباره امامت و ولایت علی(ع) در کنج صندوقچه‌‌هایشان پنهان نمی‌کردند چه بسا هیچوقت علی(ع) بیست سال خانه‌نشین نمی‌شد و کوفیان سر عزیز دل پیامبر را در کربلا بر نیزه نمی‌کردند.

حزن و اندوه برای مصیبتی بزرگ مانند مصیبت کربلا قابل ستایش است اما فراموش کردن عید بزرگی مانند عید غدیر جای هیچ توجیهی ندارد. جای توجیه ندارد که با افراط اصلی‌ترین عید مسلمانان و به ویژه شیعیان را فراموش کنیم و این بار به جای علی(ع) یادش را خانه‌نشین کنیم. جای توجیه ندارد که عزاداری بی‌ریا برای اهل بیت را تبدیل به میدان رقابت برای خودنمایی کنیم تا هرکه طبلش بزرگتر باشد دیدنی‌تر شود!

جای توجیه ندارد عزاداری زیبای آذربایجانی‌ها در ماه محرم را با بدعت تزئین کنیم و بسیاری از متدین را از این نحوه عزاداری خون به دل کنیم که چه بسا این رسم عزاداری مقبول اهل بیت(ع) نیز نباشد. به خاطرات کودکی‌مان که برگردیم خبری از طبل‌ها و صداهای ناهنجار نبود؛ هرچه بود جمعیت کثیری از مردان سیاه‌پوش بود که آرام و نجیب مشغول سینه‌زنی و یا زنجیرزنی بودند، صدای هیچکدامشان جز مداحی که با خون دل برای اهل بیت روضه می‌خواند، بالا نمی‌رفت و اشک چشمشان بی‌صدا در گوشه دستمال‌های سفید آرام می‌گرفت.

  • نویسنده : فرناز پورعباس