سیاسی شمس: این روزها در فضای سیاسی کشور کاندیداها با ورود به نشست‌های مردمی برای موفقیت خود در انتخابات با مردم قول و قرار گذاشته و ضمن شنیدن سخنان و مطالبات انها برای اینده خود تعهد ایجاد می‌کنند. براستی تا چه اندازه می‌توان به قول این افراد اطمینان داشت؟ ایا این افراد در حیطه اختیارات نمایندگی، خود را متعهد می‌کنند و یا تعهدی فراتر از اخیارات می‌پذیرند؟ آیا سوابق این افراد حکایت از توانمندی آنها برای عمل به این تعهدات دارد و یا صرفا برای رای گرفتن از مردم این قرارها تنطیم می‌کنند؟ آیا توان تخصصی این افراد اجازه برآوردن چنین تعهدی را می‌دهد و یا اینکه باری به هرجهت برای خود تعهد ایجاد کرده‌اند؟
عدم شناخت مردم از حوزه کاری نمایندگی، توانمندی‌های تخصصی، تجربیات کاری و گذشته فرد باعث می‌شود تا برخی از کاندیداها با جلب اعتماد مردم برای خود هوادار و رای دهنده‌ای جمع کنند و بر این پایه‌های سست، موفقیت خود را بنیان نهند.
این اعتماد کردن‌ها هرچند ممکن است مشکل رای اوردن یک دوره کاندیدا را حل کند ولی بزودی مردم را از اعتماد انجام شده و کلیت نمایندگی، مجلس و نظام بی اعتماد می‌کند. فراز و فرودها و چرخش‌های متعدد در اعتماد مردم به این جناح و آن جناح و انتخاب نمایندگانی که نتواند انتظارات مردم را برآورده کند.
نتیجه این اعتماد کردنهای غلط است؛ مردمی که بار مشکلات بر دوش آنها سنگینی می‌کند بدون ریشه یابی مشکلات، خیال می‌کنند که با حذف زید و جایگزینی امر مشکلات آنها حل می‌شود. متاسفانه مردم ما در انتخابات بجای انتخاب به عدم انتخاب روی می‌آورند، بگونه ای که تصور می‌کنند مشکلات آنها ناشی از انتخاب نمایندگان از این جناح و یا آن جناح است و لذا اگر این دور مشکلات آنها حل نشد دور بعدی به کاندیداهای جناح مقابل حتی اگر چوب خشک هم باشد رای دهند.
مردم باید توجه کنند که باعث مشکلات آنها این انتخاب نمایندگانی هستند که حداقل‌های لازم برای نمایندگی را ندارند. به عبارت دیگر مشکل در انتخاب نمایندگانی است که فراتر از اختیارات نمایندگی و مجلس قول می‌دهند و یا در حیطه کار نمایندگی یا عزم و اراده عمل به تعهدات خود را ندارند و یا توان تخصصی، تجربی و تعهدی آنها اجازه چنین کاری را نمی‌دهد.
- نویسنده : علیرضا نوین
